Nissan Almera 1.4 GX (1997)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Almera 1.4 GX
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1997
Jaar van aanschaf	2016
KM-stand bij aanschaf	126.667 km
KM-stand laatst	129.443 km

De derde, de beste?

129.443 km
7 juni 2016

Als liefhebber wil ik graag in iets speciaals rondrijden. Het liefst iets ouds of iets wat je niet iedere dag ziet. Maar als het budget wat laag is kan dat nog best lastig zijn. Tot nu toe heb ik altijd wat aparte auto’s gereden: een Alto uit 1986 en de Sunny Coupé uit ’89. Maar dan komt het moment dat je klaar bent met de studie en een baan vindt. Voor mij gingen er toen andere overwegingen tellen, zoals: vaste lasten, betrouwbaarheid en comfort. Wat nu?

Mijn Sunny ging kapot en het was voor mij niet meer te doen om deze te (laten) maken. Zodoende moest er iets anders komen. Eisen: Japans, weinig kilometers, licht, zuinig en het liefst voor een bedrag bestaande uit minder dan vier cijfers. Bovendien was ik een C-segmenter gewend en wilde ik proberen om in deze orde van grootte een vervanger te vinden. Dat was nog niet zo gemakkelijk, aangezien het aanbod van goedkope auto’s voornamelijk bestaat uit Fiatjes, Fordjes Ka en andere kleine Europese pruttelpropjes. Totdat op een regenachtige donderdagavond verschillende autoverkoopsites werden bezocht, en hier een auto met kop en schotel boven de rest uitstak.

Een Nissan Almera! Een witte nog wel. Jazeker, die oersaaie, schijnbaar degelijke grijze muis met voor mij veel te weinig karakter en te veel moderne troep erop: Airco, stuurbekrachtiging, elektrische ramen en spiegels, dat soort onzin. Maar hij zag er netjes uit op de foto’s, had weinig gelopen, was voorzien van GTI-bumpers en grappige gele mistlampen. Kon dit ooit een vervanger worden van de door mij zo geliefde Sunny Coupé?

Gebeld, wezen kijken en ja. Dit is hem! Het ding stuurde fijner dan ik had verwacht en alles werkte gewoon! Voor €500 had ik minstens een rottend wrak verwacht, en geen redelijk nette auto. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht voor zo weinig geld een fatsoenlijke auto te kunnen kopen. Daarover later meer…

Je had het misschien al gezien: er zit een vrij nieuw kenteken op voor zo’n ouwe bak. Dat komt omdat deze auto in 2012 is geïmporteerd vanuit het land van de stokbroodjes en slakken. Frankrijk dus. Volgens de enorme mappen met documenten is de eerste eigenaar een Nederlandse Fransman geweest die hem heeft meegenomen toen hij weer naar de Lage Landen verhuisde.

Interieur
Het binnenwerk ziet er stiekem vrij modern uit voor een 19 jaar oude auto. Alles is netjes afgerond en het vierkante jarentachtigtijdperk is, helaas of gelukkig, voorgoed achter ons. De mooie schuifjes voor de verwarming hebben plaats moeten maken voor van die universele saaie draaiknoppen die ook in alle andere auto’s zitten.

Het dashboard en de knoppen zijn allemaal van een soort kliko-achtig materiaal, iets dat de knopjes- en dashboardmateriaalfetisjisten onder ons niet zullen waarderen. Wel is het hierdoor enorm slijtvast en zijn er slechts weinig krasjes op te vinden. Wat me tegenstaat aan het interieur zijn twee zaken:
1. De stoelen, die zitten lang niet zo fijn als in mijn ouwe trouwe Sunny. Ze zijn uitgebreider verstelbaar maar ik kan nooit de perfecte zit vinden. Iets wat me in de Sunny altijd in een keer lukte. De stoelenboer van Nissan had dit beter in een keer goed kunnen doen.
2. De bekleding: die heeft een enorm blije kleur en een stom motiefje. Het zit zelfs op de deuren. Ik heb altijd bezworen nooit in een auto met zo’n interieur te willen rijden, maar ik heb in dit geval al mijn principes in de put verdronken met het gedempte kalf erbij in. Ofzo.

Wat me erg meevalt is de ruimte in deze auto. Hij (ja, dit is een hij. Zeker weten.) is veel ruimer dan de platte coupé die ik hiervoor reed. Hier kunnen met gemak vijf mensen in, en er is dan ook nog plaats voor de allerhande prullaria die je passagiers mee neigen te nemen. Ook bezit deze Almera een aantal handige (bami)bakjes waar je kleine troepdingen in kunt bewaren zoals parkeerbonnen of kleingeld.

Accessoires
Ik rijd in een onvoorstelbaar luxueus en modern ruimteschip! Tenminste, in vergelijking met wat ik hiervoor reed. Maar er zit zoveel op dat ik steeds weer achter nieuwe dingen kom. Deze auto, die in deze één-na-goedkoopste uitvoering zo duur was als een Opel Astra, heeft elektrische ramen, spiegels, centrale deurvergrendeling, lichtmetalen velgen, airco, een airbag (alleen voor mij ja, passagiers hebben helaas pech), een verlichte asbak (!) vier speakers, hoofdsteunen achter enzovoorts. Ongelooflijk wat je krijgt voor vijf honderdjes. Plus twee enorme mappen met papieren, waaronder alle Franse garagerekeningen, boetes en parkeerbonnen. Minder prettig vind ik de witte wijzerplaten die achteraf zijn aangebracht. Niet dat de auto hier iets aan kan doen, maarja. De onderliggende verlichte cijfers stralen door het opgeplakte witte materiaal heen, wat nog best voor avonturen in de avonduren zorgt.

Exterieur
Ho wacht, voordat je zegt: ‘Saai!’ Je hebt helemaal gelijk. En toch hééft deze auto iets. De voorkant oogt door zijn brede bumpers, heldere koplampen en lage mistlampen toch wel stoer. De zijkant lijkt dertien-in-een-dozijn, maar is gestrekt, en de daklijn loopt langer door dan je verwacht, waardoor je een beetje het kleine-stationwagentjesgevoel krijgt. Zoals ooit de Volkswagen Polo Steilheck en Reliant Scimitar GTE je dat gaven. Vreemde vergelijking? Ja, waarschijnlijk.
De achterkant is kort en breed, waardoor ik de auto iets onverzettelijks durf toe te dichten. Maar door de witte kleur kun je er ook de gelijkenis met een koelkast in zien. Als je dat echt wilt.

Wat ik tof vind aan deze auto zijn de Franse roots die je overal terug ziet. Zoals de gele mistlampen, die ik nooit gebruik, en de Franse in plaats van Engelse bewoordingen die her en der over de auto verspreid staan. ‘Sans plomb’, Tirer - Pousser’ enzo.

Motor/prestaties
In de advertentie voor deze auto stond dat er een zestienhonderd in ligt met 99 pk, maar toen ik de motorcode opzocht bleek het maar een éénpuntviertje te zijn. Mag ik hierom klagen voor €500? Nee, ik vind het wel best. En hij is wat zuiniger: 1:14 red ik meestal wel, ondanks dat ik wel van vlot autorijden houd. Met de 87 pk die deze motor heeft trek je het asfalt niet bepaald aan stukken, maar het kan ermee door. De meeste moderne auto’s kan ik niet bijhouden, maar proberen blijft leuk.

Rijeigenschappen
Het witte beest stuurt heerlijk. Dit was volgens verschillende autoboekjes een van de eerste auto’s van Nissan waarbij de nadruk werd gelegd op rijplezier, en verrek: dat is ze gelukt ook. Die slimme mannetjes op die verre eilandengroep hebben het toch weer voor elkaar gekregen om een heerlijk rijdende bolide te bouwen. De Almera (wat een lelijke naam eigenlijk) is daarnaast comfortabel en deint amper. Je kunt er hard de bocht mee door, harder zelfs dan ik durf. Koppelen en schakelen gaat gemakkelijk, al moet ik zeggen dat de bak niet zo perfect schakelt als die van de Sunny.

Problemen
Hopelijk niet! Na vijf weken bracht ik mijn ‘Jappobox’ naar de garage voor een APK. Van de keurmeester mocht ik meekijken, ook omdat ik zelf wilde zien hoe de onderkant eruit ziet. Die was nog erg netjes, en voor de rest waren er geen afkeurpunten bij de keuring. Niet slecht voor zo’n goedkope bak.
Voor de rest wat kleinigheidjes: de versnellingsbak maakt soms rare geluiden en de pook slaat soms flink naar voren of achteren. De bestuurdersdeur moet je na het ontgrendelen snel open trekken anders gaat ‘ie weer op slot. Dat is het enige. Ik ben tevreden!

Conclusie
Als je goed oplet kun je voor heel weinig blijkbaar heel veel krijgen. Ik ben oprecht verbaasd over deze Almera. Het is geen spannende auto, maar wel eentje die het altijd doet en geen nukken heeft. Voor mij is het even wennen aan de weinige (lees: geen) aandacht die je onderweg krijgt, en ik heb gemerkt dat Almerarijders niet naar elkaar zwaaien. Op Japan Classic Sunday ben ik hiermee al helemaal niet meer welkom.

Maar: kun je voor €500 een auto kopen, die tegen weinig kosten door de APK loodsen en als daily gebruiken? Ik kan hier alleen maar volmondig met ‘ja’ op antwoorden. Het voelt alsof ik een cheap car challenge van Top Gear heb gewonnen met deze witte schicht.

Tot slot nog een dankwoord aan alle reviewauteurs, ik heb er weer veel aan gehad!

Deze review zal nog worden bijgewerkt zodra ik de Almera wat langer in mijn bezit heb.

Bamibak

UPDATE 6-2-2017 – 137.xxx km

De Franse Almera is still going strong! Ik ben er met behulp van de boekjes achter gekomen dat het laatste onderhoud dat hij heeft gehad ongeveer vijf jaar en 45.xxx kilometer geleden is. Ik rijd er bijna iedere dag mee en ondanks het achterstallig onderhoud blijft hij maar gaan! Vandaar dat ik heb besloten dat mijn Bamibak een goede onderhoudsbeurt verdient en bovendien een aanvulling op de review krijgt, met een paar foto’s.

Want ik ben er nog erg tevreden over! Het rijdt heerlijk en het verbruik ligt bij een rustige rijstijl ongeveer op 1:16. Prima! De stoelen zitten nog steeds matig en de bekleding is nog steeds stom gekleurd, maar de airco maakt alles weer goed.

Verder was er een klein beetje (vlieg)roest wat ik heb bijgewerkt. Achter de voorste spatlappen zat een beetje en in de achterwielkasten. Is allemaal ontroest en behandeld nu. Bovendien heeft mijn garage als onderdeel van de beurt de onderkant in de tectyl gezet dus we kunnen voorlopig weer even vooruit.

Verder is het dashboard een beetje losgekomen omdat ik met geweld de oude radio eruit probeerde te slopen. Maar dat kun je de Niksan niet aanrekenen. En er komen steeds meer parkeerkrasjes-en deukjes op, maar dat maakt me helemaal niets uit. Dat is het mooie aan een auto van €500.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik hem niet vaak was. Meestal pas zodra de auto van wit naar grijs is getransformeerd en ik niet meer door de ruiten naarbuiten kan gluren. De binnenkant houd ik wel netjes want daar leef ik vaak in.

Soms kijk ik wel eens naar een toffe vervanger, maar voor zo weinig geld kan ik eigenlijk geen vergelijkbare auto vinden. Een Daihatsu Applause vind ik erg cool, of een Civic of Corolla uit de jaren ’90, maar die zijn nog best wel duur. Dus voorlopig maar even verder met de Almera.

Eind augustus 2016 ontstond er een probleem met de versnellingsbak. De pook wilde niet meer in de versnelling en stond op een rare manier naar achteren. Uiteraard op een geweldig moment: als je met zijn vieren naar huis wilt rijden na het vrijgezellenfeest van mijn zwager. Ondanks dit in drie naar huis kunnen rijden, waar ik erg van onder de indruk was. Want de auto is dus stukgegaan, maar dééd het eigenlijk nog wel! En nu heeft de Almera
de benaming ‘Shitmobile’ gekregen in de groep…en heeft iemand een zwaailicht voor me gekocht.

Deze malheur is ontstaan doordat een vorige eigenaar of een onkundige garagist, en ik ben benieuwd wie, de versnellingsbak heeft losgehaald en daarna niet goed had teruggeplaatst. Drie bouten ontbraken, een paar zaten muurvast en er waren er wat afgebroken. Dát was dus de reden dat de auto zo vreemd schakelde!
Voor (gelukkig) weinig centjes vakkundig laten maken en sindsdien is alles weer koek en ei voor de bakker.

Voor de rest is het ding probleemloos! Hopelijk blijft dit zo want deze zomer wil ik ermee op vakantie naar, puur toevallig, Frankrijk met wat vrienden. Een beetje terug naar de roots van de deze auto dus. Aanhangert erachter haken en gaan!