Weblog Bas - Van info naar tainment
Dat superfijne en kipsimpele Ibizaatje was een leermoment. Het voerde me terug naar de vroegste jaren van mijn autoleven. Geen activatieprogramma’s met beeld en muziek. Geen lichtshow. Geen digitale assistent met een naam en een gezichtje. Geen infotainment met games en fart modes. Schermpje met alleen de navi van je Apple CarPlay. Verder basic met airco, cruisecontrol en elektrische ramen vóór, niet achter. In 1990 voorzieningen waar je van droomde, nu zo normaal dat ze het vermelden niet meer waard zijn.
Na die paar dagen toeren met de Spaanse Polo – uitloopmodelletje, al vier jaar op de markt – wist ik het zeker: deze tijd van simpele geneugten is voorbij, en misschien zouden we de klok een beetje mogen terugdraaien. De autobeleving is op drift geraakt. Die ging van ernst naar luim, van info naar tainment. Toen ik net mijn rijbewijs had, draaide vooruitgang om voorzieningen met toegevoegde waarde, ABS en airbags. Nu wordt het veiligheidshoofdstuk geterroriseerd door massaal gehate ADAS-assistenten en draait alles om de kleine dingen die het autoleven leuker moeten maken. Beleving is key, mensen! Dit fossiel gaat in zijn groene Countryman met blauw interieur en dat infantiele pannenkoekenscherm stompzinnig soepel met zijn tijd mee, geef me gerust mijn vet. Maar de auto, daar kan niemand omheen, is een mobiele amusementscentrale geworden.
Kijkend naar het display van mijn Mini’tje barst ik in lachen uit. ‘Goedemorgen Bas!’, jubelt het welkomstmenu met de geforceerde opgewektheid van een hotelreceptionist. Meteen kan ik ter lering of vermaak gaan kiezen uit een reeks voorstellen op het scherm. Mini-berichten, CarPlay, Mini ID, navigatie – het systeem staat te popelen om me het infotainment-oerwoud in te trekken. Onder het kopje ‘omgeving’ serveert Mini zelfs toeristische tips in de buurt, waaronder het kathedraalachtige plafond van station Groningen, historisch monument met ter aanbeveling 4,5 ballen van Tripadvisor. Ik was al haast vergeten dat hij het allemaal kon.
Sorry auto, ik wil niks. Ik wil rijden en vredig in de eeuwigheid staren voor ik in de volgende file vastloop. Daar is hij, voor de Afsluitdijk. Waar ik van de weeromstuit uit verveling toch maar het menu ga afvinken, van submenu naar submenu. ‘Uw Mini ontdekken’, ‘display-instellingen’, ‘helderheid’, ‘Connected Store’ (‘Ontdek nieuwe apps voor uw Mini’). Sommige suggesties zijn surrealistisch. Neem ‘andere assistenten’: “Spreek met een andere assistent van uw keuze.” Hûh? Dan voice control met voorbeeldcommando’s, weer een bak tips, een activeringswoord. Ik kan het weer bekijken, mijn gemiddelde verbruik bestuderen, de snelheidsmeter van ontwerp laten veranderen. Keuze, ik? Wat een verbijsterende overkill.
Hebben de fabrikanten van je 200 tot 500 pk sterke lease-EV zich erbij neergelegd dat hun handelswaar toch meestal stilstaat? Een andere oorzaak voor de infotainmentziekte kan ik niet verzinnen. Misschien is digitaal vermaak het enige waar je dealer je nog mee kan dienen. Rijden wordt in auto’s een nevenfunctie, zoals op smartphones bellen bijzaak werd. In mijn tijd kon je als merk scoren met een turbo, daarna werden we op batterijen nog eens twee keer sneller, en nu kun je op de muurvaste Ring A10 met al die power geen kant op. Daarom trekt de moegestreden auto 3.0 je met een koffer vol verleiders zijn bubbel binnen om de pijn van je vertraging te verzachten.
Ik zat in een Mercedes Maybach EQS, geweldige machine die de prikkeloorlog tot het uiterste doordreef. Schermen voor en achter. Led-lijntjes in de rugleuningen van de voorstoelen, rond de stoelen achter en de speakers, ook de tweeters in de C-stijl, verlichte dorpels, overal dat Maybach-logo. Op en in de raamstijlen en de wieldoppen had Mercedes-Maybach complete logoprints in Gucci-stijl geprint. Voor de schitterende lichtshow in het zwartleren duister van je Maybach-mancave moest je vroeger naar het spookhuis. Mij best, als de markt erom vraagt. Het is als met mode. Mensen trekken tegenwoordig graag iets geks en fleurigs aan, maar wat eist het veel aandacht.
Daarom was het Ibizaatje zo leuk. Grijs stof, zwart plastic. Het was zo’n rustgevende auto, net een oude Volvo eigenlijk. Niet te snel, ondanks dat digitale dashboard nuchter overzichtelijk, precies wat je nodig had. Ik reed naar Duitsland en dat ging als een speer. Geen seconde aan sfeerverlichting gedacht, of de pijn gevoeld van maar 95 pk. Mijn gemiddelde snelheid lag zelfs hoger dan een jaar geleden bij een dienstreis met een 911 naar Stuttgart. Toen 86 kilometer per uur, nu 93. Dus inderdaad, alleen met infotainment maak je tegenwoordig het verschil. Maar een mens kan zonder. Echt.

74988_first_name 74988_last_name
Columnist/Schrijver
Bas van Putten is schrijver en columnist voor diverse kranten en tijdschriften. Zijn wortels liggen in de muziek, maar zijn hart gaat al jaren uit naar auto's.