Weblog Bas - De ware eenvoud

Ik heb me kostelijk vermaakt. Geen passie ligt me zo na aan het hart als die voor old- en youngtimers en hun eigenaars. Zeker in de hoek van de niet-poenerige merken zijn dat haast altijd prettige, ontspannen types. Dat gold niet minder voor de jury onder leiding van VW’s designhoofd Klaus Zyciora, een gezelschap kenners en liefhebbers waar je het ook in de kroeg lang mee zou uithouden.

Maar wat was het moeilijk kiezen. Het ligt in de aard van het beestje, dat ik maar zal typeren als het prisoner’s dilemma van het busjeswezen; gaan we voor mooi of authentiek? Is een geblutste en verroeste Kastenwagen niet veel echter en waardiger dan een op Pebble Beach-niveau gerestaureerde, voor de gewone mens onbetaalbare Spijlenbus? Als jongen van de gestampte pot neigde ik in de discussies naar het eerste, intussen steeds weer op mijn baan geslingerd door de schitterendste Samba’s. Aan principes heb je weinig op zo’n dag.

Toch werden we het vrij snel eens over de Mooiste Bus Van Nederland. De eerste prijswinnaar, een T1 ‘Kastenwagen’ van 1959, was een ongeëvenaarde schoonheid in een ongeëvenaarde staat. Zo zagen we hem graag, zo won hij zonder verdere debatten onze harten. Zo zonder ramen en opsmuk was hij het transportmiddel zoals Ben Pon, met het grondidee voor zijn concept een van zijn geestelijke vaders, het meer dan driekwart eeuw geleden voor de eeuwigheid geschetst had.

De vrouw van winnaar Aart van Geffen moest ervan huilen, zo diep getroffen was ze door onze erkenning van Aarts meesterlijk behouden levenswerk. Van die echte liefde moesten wij weer bijna huilen. Maar toen ik nog eens naar dat busje keek wist ik dat we de enig juiste keus hadden gemaakt. Dit was de ware, koninklijke eenvoud.

Deze week rijd ik de nieuwe VW Multivan, de personenvariant met zeven stoelen, meer MPV en minder Transporter dan ooit. De testauto is een Energetic Edition, een tweekleurige plug-in hybride in de smakelijke combinatie van zilvergrijs en oranje. Hij bevalt me zeer, en toch blijft het me achtervolgen, het Transporter-dilemma van het Pon-concours. Wat is nou essentieel voor mijn bus-gevoel; het mooie en comfortabele, of de onopgesmukte doelmatigheid van het eerste uur? Al weet ik best dat je de klok niet altijd terug moet willen draaien, die blikken Transportertjes van Generatie Een en Twee krijg ik na de Grote Feestdag niet meer van mijn netvlies, onze heerlijke T3-jurybus trouwens evenmin. Terwijl ik vroege Transporters niet idealiseer, omdat ik weet hoe ze rijden; waardeloos. Je voelt je een bezopen fietser op vier wielen. Zo zie je maar weer, geen sentiment zo schizofreen als nostalgie; nooit reed de bus zo goed als de met opties afgestouwde Energetic. En dan nog durven zeiken dat vroeger alles beter was.