Kijk, dát bedoel ik nou!
Enkele weken geleden luchtte ik op deze plek nog mijn hart over de droge, zakelijke aanpak van autofabrikanten, waarbij het economische resultaat van een model steeds meer de overhand krijgt. Met als gevolg: steeds middelmatiger auto's, die vooral geen risico's durven te nemen. Een verhaal dat op deze site gelukkig heel wat bijval kreeg.
En toen was daar ineens Alfa Romeo met de onthulling van de nieuwe 4C. Kijk, dat bedoel ik nou! Dit is de aanpak waar ik van hou. Alfa toont met die nieuwe sportwagen de lef om een model op de markt te zetten dat niet alleen de tongen los maakt, maar ook het verlangen naar een automerk in één klap weer brandend weet te krijgen. Want heus: ik vind Alfa Romeo een mooi merk, maar door de oorverdovende stilte op modelgebied waren de Italianen al een tijdje niet langer – om maar eens een reclameterm te gebruiken – top of mind. Mito en Giulietta, die kennen we nu wel. Maar dan de 4C, een wulpse warmbloed die als Cupido's pijl mijn hart een sprongetje laat maken. Begeerte. Lust. Ik wil hem.
En dat is precies wat het sexy tweezittertje voor elkaar moet zien te krijgen. Natuurlijk is ook deze 4C vooral een rollende businesscase. Want hoe veel mensen zullen deze coupé nu daadwerkelijk voor hun huis gaan zetten? Tien, in heel Nederland? Maakt niet uit, want puur door zijn bestaan maakt deze 4C de rest van het gamma meteen een stukje leuker. En zo werkt het straks in Amerika, waar de Italianen hun langverwachte rentree willen gaan maken, natuurlijk ook. Een succesvolle chipengineer in Silicon Valley kan zich een 4C veroorloven en flaneert opzichtig door de Sunshine State, waardoor de Giulietta van Bob en Jenny uit Buttcrack, Mississippi toch net dat beetje extra glans krijgt. Psychologie van het zuiverste water, maar het werkt wel. Mits die 4C natuurlijk stuurt zoals hij er uit ziet, maar volgens mij zit dat wel goed… Een imagobouwer in de dop.
26329_first_name 26329_last_name
Columnist/schrijver
In het jaar 2000 kwam ik als groen ventje van 15 een snuffelstage van twee weken lopen op de AutoWeek-redactie, toen nog gevestigd in Hoofddorp. Zes jaar later was ik student Journalistiek, en mocht ik voor het echte werk eens terug komen voor een serieuze stage. Nog een jaar later kreeg ik, nu als groen ventje van 22, de kans om redacteur te worden. En ja, werken bij AutoWeek had wat mij betreft inderdaad ook onder het kopje ‘droom’ kunnen staan. Hobby’s: Ik ben niet zo van het benoemen van hobby’s, omdat dat zou betekenen dat je andere dingen meteen minder waardeert of op voorhand uit zou sluiten. En da’s zonde. Muziek bijvoorbeeld: het maakt me niet uit wat het is, als het maar lekker klinkt. Enkele dingen die ik overigens erg graag doe zijn reizen, lol maken met m’n vriendengroep en – hoe verrassend – autorijden tot ik erbij neerval. Eerste auto: Mijn eerste auto was de absolute droomwagen van velen. Tijdens de vele kilometers die ik in dat autotechnische hoogstandje afgelegd heb, kreeg ik onderweg zeldzaam veel blikken van bewondering. Of was het medelijden? Dat laatste zou best eens kunnen, want ik heb het over een witte (nou ja, eerder naar witgeel uitgeslagen) Volvo 340 DL driedeurs uit 1987, kenteken RS-68-NV. Een 1.4-tje mét Variomatic, jazeker. Ik vond hem drie maanden na mijn achttiende verjaardag in een smerige loods en mocht hem voor 50 euro meenemen. Nadat we de losgeroeste achterklep hadden vastgezet, hield het ding het toch nog negen maanden met me uit. Droom: Mijn droom is om zoveel mogelijk plekken van de wereld te hebben gezien. Bij voorkeur per auto natuurlijk. Ideeën te over: met een Smart van Amsterdam naar Vladiwostok rijden, dwars door Siberië en Mongolië. Of met een klassieke Cadillac Eldorado Biarritz een tocht door Amerika maken, van het plaatsje Cadillac in Michigan naar het stadje Eldorado in Texas. Van dat soort trips slaat mijn fantasie al snel op hol… Eigenaardigheden: Ik heb de irritante en hoogst overbodige neiging om kentekens te onthouden en auto’s in het donker te herkennen aan hun achterlichten. Soms echt op het neurotische af. Daarnaast ben ik met m’n 2.03 meter veel te groot voor sommige auto’s. Een Mazda MX-5 bijvoorbeeld betekent voor mij: met de benen in de nek en de nek in de wind.
