Het A4-zwaard van Damocles
Ineens zaten ze er. Een maandje of vijf terug. Controle-camera's achter de matrixborden boven de A4. Ik rijd er vrijwel iedere dag, dus op de redactie vroeg ik meteen of iemand wist of er trajectcontrole zou komen op het stuk snelweg tussen Den Haag en Leiden. 'Geen idee', klonk het onheilspellend. 'Het zou me niks verbazen', beaamde een tweede collega. Want inderdaad, sinds de verbreding en de komst van de tunnelbak bij Leiden kun je op de A4 lekker doorrijden. Een ware verademing na al die jaren van stilstand en nutteloos uitlaatgepruttel tussen de weilanden van het Groene Hart. En natuurlijk; waar doorgereden wordt, ziet onze overheid kansen om het begrotingstekort te verkleinen. Het zat er aan te komen.
Ineens stonden ze er. Grote borden aan de kant van de weg, omhuld in een al even onheilspellend zwart plastic. De frisse voorjaarswind deed al snel zijn best om het kunststof weg te blazen, en toen dat eenmaal was gelukt verscheen inderdaad het onheil dat we al vreesden. Tussen de zwarte flarden dreigde het woord als het Zwaard van Damocles boven alle A4-forensen. Trajectcontrole. Sinds een paar weken is er helemaal geen ontkennen meer aan en weten we dat het volgende week zover is: vanaf 4 maart gaan we ook hier massaal aan de cruise controle.
Ik kan me heus indenken dat trajectcontrole voordelen heeft. Hoe minder hard we rijden, hoe minder brandstof we verstoken en dat scheelt natuurlijk ook weer vieze stoffen in de lucht. Daar valt zelfs door de meest diehard autoliefhebber geen speld tussen te krijgen. Maar wat ik zo belachelijk vind aan deze nieuwe inkomstenbron van Vadertje Staat, is de locatie. Een kaars- en kaarsrechte weg, drie brede banen waar een snelheid van 120 kilometer per uur makkelijk zou kunnen. Nu stopt de lol bij 100. Een argument dat de trajectcontrole overlast zou verminderen voor omwonenden (zoals werd gebruikt bij de al net zo idiote A2) gaat ook niet op, want langs het stuk gecontroleerde A4 woont welgeteld … helemaal niemand! Er staan wat koeien in de wei, er zwemmen wat eenden in de slootjes en de tientallen ganzen links en rechts zetten zich vooral in om de zuurgraad van de akkers omhoog te krijgen… Denk jij dat zij het belangrijk vinden dat de mensen zich op het aangrenzende, feilloze asfaltlint aan de snelheid houden? Natuurlijk niet.
Leggen jullie mij maar uit wat het nut is van heel die trajectcontrole. De enige reden die ik zie, is geld verdienen aan de automobilist. En het zal nog veel erger worden – mark my words – want dit is gewoon een voorloper op de snelwegbeprijzing voor nog véél meer stukken Nederland. We moeten met z'n allen natuurlijk wel 550.000 euro op jaarbasis aan een bankdirecteur kunnen blijven betalen...
26329_first_name 26329_last_name
Columnist/schrijver
In het jaar 2000 kwam ik als groen ventje van 15 een snuffelstage van twee weken lopen op de AutoWeek-redactie, toen nog gevestigd in Hoofddorp. Zes jaar later was ik student Journalistiek, en mocht ik voor het echte werk eens terug komen voor een serieuze stage. Nog een jaar later kreeg ik, nu als groen ventje van 22, de kans om redacteur te worden. En ja, werken bij AutoWeek had wat mij betreft inderdaad ook onder het kopje ‘droom’ kunnen staan. Hobby’s: Ik ben niet zo van het benoemen van hobby’s, omdat dat zou betekenen dat je andere dingen meteen minder waardeert of op voorhand uit zou sluiten. En da’s zonde. Muziek bijvoorbeeld: het maakt me niet uit wat het is, als het maar lekker klinkt. Enkele dingen die ik overigens erg graag doe zijn reizen, lol maken met m’n vriendengroep en – hoe verrassend – autorijden tot ik erbij neerval. Eerste auto: Mijn eerste auto was de absolute droomwagen van velen. Tijdens de vele kilometers die ik in dat autotechnische hoogstandje afgelegd heb, kreeg ik onderweg zeldzaam veel blikken van bewondering. Of was het medelijden? Dat laatste zou best eens kunnen, want ik heb het over een witte (nou ja, eerder naar witgeel uitgeslagen) Volvo 340 DL driedeurs uit 1987, kenteken RS-68-NV. Een 1.4-tje mét Variomatic, jazeker. Ik vond hem drie maanden na mijn achttiende verjaardag in een smerige loods en mocht hem voor 50 euro meenemen. Nadat we de losgeroeste achterklep hadden vastgezet, hield het ding het toch nog negen maanden met me uit. Droom: Mijn droom is om zoveel mogelijk plekken van de wereld te hebben gezien. Bij voorkeur per auto natuurlijk. Ideeën te over: met een Smart van Amsterdam naar Vladiwostok rijden, dwars door Siberië en Mongolië. Of met een klassieke Cadillac Eldorado Biarritz een tocht door Amerika maken, van het plaatsje Cadillac in Michigan naar het stadje Eldorado in Texas. Van dat soort trips slaat mijn fantasie al snel op hol… Eigenaardigheden: Ik heb de irritante en hoogst overbodige neiging om kentekens te onthouden en auto’s in het donker te herkennen aan hun achterlichten. Soms echt op het neurotische af. Daarnaast ben ik met m’n 2.03 meter veel te groot voor sommige auto’s. Een Mazda MX-5 bijvoorbeeld betekent voor mij: met de benen in de nek en de nek in de wind.
