Volvo XC60 T8 Polestar Engineered AWD - Eerste Rijtest

We gaan een avondje de kroeg in met Audi, Mercedes, BMW en Volvo. Na een paar pilsjes begint Audi op te scheppen over de power van de RS’en met hun fenomenale Quattro-aandrijving. BMW lacht hooghartig en pocht met de superieure rijdynamiek van de M-modellen. Voordat iemand kan reageren, brult Mercedes-AMG iets onverstaanbaars over tafel. Zo kennen we hem weer; grote halen, gauw thuis. Volvo heeft even genoeg van het haantjesgedrag van zijn collega’s, wandelt naar buiten en steekt een sigaretje op. Even rust.

Volvo is het merk van de onderkoelde sportiviteit, waarvan de 850 T-5R uit de jaren 90 het bekendste voorbeeld is. Sinds 2009 is Polestar aan Volvo verbonden als ‘huistuner’. Maar hoe herken je de ware sportieve Volvo nu Polestar ook een losstaand merk voor elektrische auto’s is, je op ‘gewone’ Volvo’s allerlei sportieve Polestar-accessoires kunt bestellen en je de aandrijflijn van je Volvo uit de 60en 90-serie kunt laten tunen onder de noemer ‘Polestar Optimised’? Welnu, hiervoor is het achtervoegsel ‘Polestar Engineered’ in het leven geroepen. Na de S60 en V60 T8 maken we nu voor het eerst kennis met hun hoogpotige broer, de XC60 T8.

MECHANISCH GEHUIL

De onderkoelde sportiviteit uit zich in dit geval in goudgele remklauwen van de Japanse fabrikant Akebono. Schuilend in 22-inch wielen eisen ze de meeste aandacht voor zich op, en ze doen hun werk formidabel. Voor de rest is het onderscheid met een XC60 in R-Design uitmonstering minimaal, op twee witte Polestar-vierkantjes op front en kont na. De kracht van ‘Polestar Engineered’ zit onderhuids. Te beginnen met de aandrijflijn: de 2,0-liter viercilinder met turbo én compressor levert 318 pk en 430 Nm, iets meer dan de motor uit de T8 Twin Engine. Het ondersteunend vermogen het is een plug-in hybride komt net als bij laatstgenoemde van een 87 pk/240 Nm sterke elektromotor op de achteras. De totaalsom van 405 pk en 670 Nm katapulteert jou en je XC60 in 5,4 seconden naar de 100.

Naarmate de snelheid toeneemt, begint de luchtweerstand een grotere rol te spelen en nemen de sensaties af. De top van 230 km/h is dan ook minder indrukwekkend dan de initiële acceleratie. Het gebrom van de benzinemotor ligt prettig in het gehoor, maar het is het mechanische gehuil van de supercharger dat bij vol gas zorgt voor het meeste spektakel. Verwacht van de achttraps automaat geen razendsnelle reacties of een onfatsoenlijke beuk in je rug bij het op schakelen, het mechaniek is vooral op souplesse gericht.

STANDJE GEMIDDELD

Voor de afstemming van het onderstel werkt Polestar samen met de Zweedse schokdemperfabrikant Öhlins. Met een knop op de veerpootbrug – voor de achterwielen moet je de wielkasten in kun je de dempers zachter of harder afstellen. Het is een zogenaamde ‘schroefset’, dus ook de wagenhoogte is (eveneens handmatig) aan te passen. Bij onze testauto staat alles op standje ‘gemiddeld’ en dat levert een auto op die op korte oneffenheden behoorlijk hard aanvoelt, maar die op hogere snelheden mooi stabiel ligt. Omdat ook de veren flink harder zijn dan standaard, blijft het overhellen in de bochten beperkt. Je kunt met deze XC60 dan ook niet alleen hard rechtdoor, maar ook hard de hoek om – al moet de elektronica in kortere bochten regelmatig een doorslaand binnenste voorwiel tot bedaren brengen.

We hebben een tweeledig gevoel bij deze XC60 Polestar Engineered. Het is een aantrekkelijke auto met een uitstekend onderstel, maar er zijn een aantal factoren die verhinderen dat hij ook daadwerkelijk sportief wordt. Allereerst is de aandrijflijn niet alert genoeg. Daarnaast mist de besturing scherpte en directheid. En tenslotte het wagengewicht: 2.115 kg. Die massa kun je niet verhullen, die drukt door bij het aanremmen, die verhindert écht snelle acceleratietijden en écht vlot bochtenwerk.

Hierdoor voelt deze XC60 onder de streep wat schizofreen aan; het (zeer) sportieve onderstel is er helemaal klaar voor, maar de rest van de auto kan de ambities niet helemaal waarmaken.