Renault Mégane RN 1.6e (1996)

Vanaf het moment dat Renault zijn auto's niet meer met kale cijfers maar met echte namen ging benoemen, is er iets in de
presentatie van het oer-Franse merk veranderd. De Clio was al minder chauvinistisch dan het Vijfje, de Twingo was sowieso iets aparts en ook de Safrane en de Laguna zijn sterker op Europese leest geschoeid dan hun voorgangers. Met de komst van de Mégane neemt de Régie Renault nog verder afstand van het verleden: wie uit een '19' in diens opvolger stapt, ervaart dat al meteen aan de wat verzakelijkte ambiance, maar het rijden maakt de verrassing pas compleet.
Sommigen zullen het wellicht betreuren dat de Mégane zich minder van de Europese en Oosterse concurrentie onderscheidt dan we van de eigenzinnige Fransen gewend zijn. Maar met het vervagen van de grenzen is ook de behoefte aan individualisme verminderd en dat betekent dat de verschillende merken elkaar meer met gelijke wapens bestrijden.
In dat opzicht is de Mégane 1.6 een sterke aanbieding: hoewel minder soepel geveerd dan de voorgaande generatie is er met het comfort weinig mis en al doet z'n 1600-motor niet mee met de laatste mode, met twee klepjes per cilinder presteert hij opvallend levendig en is hij nog mooi zuinig op de koop toe. Met die motor is de 1.6 tot veel in staat. Vanuit stilstand is hij weliswaar geen sprintkampioen, maar op de snelweg wipt hij de voorliggers met speels gemak voorbij: van 80-120 in 10 seconden als je bereid bent om even terug te schakelen en nog altijd minder dan 15 seconden in het hoogste verzet. Plezierig is daarbij dat een beetje opschieten niet meteen wordt beboet met een fors verbruik. Tijdens de testperiode bedroeg het gemiddelde 1:12; dat betekent dat hij in het gezapige woon- werkverkeer zonder moeite 1:13 moet kunnen halen.

Kwieke indruk
Ook het stevig aanvoelende onderstel en de licht bekrachtigde, exact communicerende besturing dragen bij aan de kwieke, resolute indruk die de Mégane op zijn bestuurder maakt. In lange, snelle bochten blijft hij met een licht vermoeden van onderstuur strak op koers, in de slalom laat hij zich heel precies 'zetten' en op de snelweg heeft hij ook bij sterke zijwind nauwelijks behoefte aan correctie. Toegegeven, je voelt meer dan bij vroegere Renaults welke oneffenheden je passeert, maar echt hinderlijk wordt dat zelden en de winst is dat je wat bewuster met het rijden bezig bent.
Bij de eerste kennismaking mis je weinig in het verzorgd aangeklede interieur, maar op den duur ga je toch verlangen naar een aantal voorzieningen die tegenwoordig bij veel auto's vanzelfsprekend aanwezig zijn, maar waarin de eenvoudigste versie van Renault niet voorziet. Zo moeten in de Mégane RN de spiegels en zijruiten met de hand worden bediend (wij hadden het Comfort-pakket, waar dat wel in zit), zitten er geen hoofdsteunen op de achterbank en moet ook een startblokkering extra worden besteld. Een airbag is inmiddels standaard; eentje nabestellen voor de passagier kost je zo'n 750 gulden.Wat de binnenruimte aangaat, is de Mégane met z'n vrij hoge hatchbackrug zeer redelijk bedeeld. De vier portieren zorgen voor een makkelijke instap en voor een compacte middenklasser valt de zitruimte op de achterbank met zijn deelbare rugleuning best mee. Als consequentie daarvan is de inhoud van de bagageruimte met 348 liter aan de krappe kant. De forse laadklep ziet er uitnodigend genoeg uit, maar meer dan vier koffers van gemiddeld formaat gaan er niet in.
Al met al heeft de Mégane 1.6 een zeer sympathieke indruk achtergelaten. Voor zijn prijs is hij misschien wat karig uitgerust, maar z'n karaktervolle uiterlijk en z'n prima rijkwaliteiten vergoeden veel. Het teloor gaan van een aantal Franse trekjes is vanuit nostalgisch oogpunt te betreuren, maar dat is geen echt verlies. Zo is het spreekwoordelijke rijcomfort langzamerhand volledig achterhaald door moderne onderstel-oplossingen, goede, stevige contourstoelen zitten op den duur beter dan weke fauteuils en op eigenzinnige oplossingen voor de bediening van de techniek zit niemand meer te wachten. Met de Mégane is Renault het verst op die weg gevorderd en bewijst daarmee dat het vermaarde Franse vernuft zich ook op een andere manier kan manifesteren.