Ford Raptor (2011) - Test

Om een idee te geven hoe indrukwekkend het onderwerp van deze rij-impressie is; het heeft wel wat weg van rijden met een vrachtwagen met een straalmotor. Met de wetenschap dat-ie ruim 2,7 ton weegt in het achterhoofd is de sensatie die losbarst wanneer je het gaspedaal indrukt gewoonweg waanzinnig. In ongeveer 7,5 seconden knalt de Raptor vanuit stilstand naar de 100 kilometer per uur en het lijkt de Ford weinig uit te maken, of je op asfalt rijdt of in de sneeuw of in de modder of tegen een berg op. Dat snelheidspotentieel dankt de Raptor aan een 6,2-liter grote V8 die 415 briesende paarden op het asfalt loslaat. Ja, gevoel voor daadkracht hebben ze wel aan de overkant van de Atlantische Oceaan.

Bulderend machtsvertoon

Zoals je van 'n Amerikaan mag verwachten, is de techniek van de simplistische soort. Er is een eenvoudige vorm van variabele kleptiming aanwezig, maar voor de rest komt er geen moderne techniek aan te pas. Het blok is van ouderwets gietijzer, de cilinderkop is wel van aluminium, en de 6,2-liter achtcilinder moet het stellen met twee kleppen per cilinder en een enkele bovenliggende nokkenas, maar ach, there's no substitute for cubic inches, nietwaar? En het moet gezegd, zo'n gigantische stampende V8 klinkt geweldig. Rauw en onbehouwen, maar telkens wanneer je op het gaspedaal gaat staan, krijg je een stukje bulderend machtsvertoon dat zo schandalig overdreven is, dat je bijna niet anders kunt dan erom lachen. Over het brandstofverbruik dat hier tegenover staat, zullen we het maar niet hebben, dat doet Ford zelf wijselijk ook niet. In de VS zijn auto's die meer dan 6.000 pounds (2.722 kilogram) wegen namelijk vrijgesteld van deelname aan de testcyclus, en de Raptor 6.2 klokt precies 6.006 pounds, dus ontspringt-ie de dans, de geluksvogel. Gezien het enthousiasme waarmee de naald van de benzinemeter naar links dook tijdens het rijden en het feit dat de brandstoftank in de buik van het monster toch echt 100 liter groot is, denken we echter dat je met 1 op 6 heel tevreden mag zijn.

Postkoets

Wat voor de motor opgaat, geldt eigenlijk ook voor de rest van de Raptor, het is simpelheid troef. Een ladderchassis met de koets daar bovenop, een starre achteras, bladveren. Het is ongeveer dezelfde technologie waar postkoetsen over beschikten, alleen dan met 415 paarden die de kar trekken. Of liever gezegd duwen, want in de basis is de Ford Raptor achterwielaangedreven. Pas wanneer je de elektronica daartoe opdracht geeft, worden de voorwielen bij het aandrijfproces betrokken. Kom je dan nog niet vooruit, dan kun je eventueel de achteras nog sperren, maar tegen de tijd dat dat nodig is, zit je al ergens diep in het oerwoud. Want dat is het pluspunt van die simpele techniek, het werkt weliswaar minder verfijnd dan een onderstel met onafhankelijke ophanging, maar het werkt dan ook wel altijd.

Zodra je de auto met één wiel het terrein in laat rollen, merk je dat-ie meteen in z'n element is en hoewel we maar een klein stuk op onverhard hebben gereden, geeft de auto de indruk alles aan te kunnen. Het is een auto die gefocust is op hoge snelheden op onverharde ondergrond en hij voelt echt aan alsof het hem niet uitmaakt waar-ie op rijdt. Uiteraard heeft die terrein­vaardigheid wel z'n weerslag op het rijgedrag op asfalt, want dan is het echt Amerikaans. De Raptor zwalkt dus nogal, hoewel-ie als reisauto voor het lange­afstandswerk wel geschikt is.

Grof

De Raptor is gebaseerd op de, in de VS heel populaire, Ford F-150 pick-up, maar werd door het Special Vehicle Team flink onder handen genomen. De spoorbreedte werd bijvoorbeeld bijna 18 centimeter vergroot en daardoor moesten de wiel­kasten flink worden uitgeklopt. Het is dan ook wel een enorm slagschip geworden, want met een lengte van 5,6 meter en een breedte van bijna 2,2 meter moet je echt opletten om zonder deuken te parkeren. Sterker nog, tijdens gewoon snelweg­verkeer moet je je aandacht er al bij houden om te zorgen dat je binnen je rijstrook blijft. Trouwens, met een draaicirkel van 13,6 meter is het sowieso een wat lastig te manoeuvreren voertuig, maar dat is in het terrein natuurlijk minder van belang. Ballonbanden maatje 315/70R17 vergroten de terreinprestaties en ook werd de ophanging verstevigd en de grond­speling groter, daardoor is het bijna onmogelijk om de Raptor vast te rijden. Ook de elektronica bleef niet ongewijzigd. Het ESP kan volledig uit voor het betere terreinwerk en dan staat het ABS ook meer blokkeertijd toe, zodat de remweg op onverharde ondergrond zo kort mogelijk wordt.

Maar vanbinnen lijkt de Raptor op wat sportieve details na erg veel op z'n donorauto en aangezien die net zo Amerikaans is als een hamburger worden we er toch niet vrolijk van. Veel hard plastic, grove afwerking en een alles­behalve subtiele vorm­geving. Gelukkig maar dat je 415 pk hebt, dan hoef je er nooit echt lang tegenaan te kijken. Aan de andere kant zitten we wel op leren, verwarmbare en elektrisch verstelbare zetels en komen we ook voor de rest weinig tekort. Elektrisch verstelbare pedalen en 'n elektrisch bedienbaar schuif/kanteldak zijn bijvoorbeeld aanwezig.

Grijs

De Ford Raptor is niet via de gebruikelijke weg te krijgen. Geïnteresseerden zullen zich moeten wenden tot een onafhankelijke importeur. Ons exemplaar werd ter beschikking gesteld door Ria Bijvelds Auto Import Services, die de auto op verzoek naar Nederland haalt. De prijzen beginnen bij € 41.500 exclusief btw. Dan heb je 'slechts' een 5,4-liter V8 met 315 pk, de 6,2-liter is 'n optie. Die is er vanaf € 46.950, maar dan moet het feest op de optielijst nog beginnen. De testauto is bijvoorbeeld voorzien van het Luxury Pack, waar onder meer de elektrische stoelverstelling en pedaal­verstelling onderdeel van uitmaakt. Het goede nieuws is dat dit soort auto's meestal op grijs kenteken wordt gereden, en dan is de prijs van rond de € 50.000 voor een compleet volgestouwde auto met een V8 met 415 pk eigenlijk best een goede deal.