Ford Mondeo ST220 (2005)

De Ford Mondeo is een nette middenklasser. Vier deuren, lekker wat bagageruimte en genoeg ruimte voor vier volwassenen plus een kind. Maar er zijn mensen die meer willen: meer rijplezier vooral, het liefst zonder in te leveren op andere punten. Voor deze groep geen Spartaanse sportauto's, maar gewoon 'n potente middenklasser voor dagelijks gebruik. Dat die bijna het dubbele kost van de instapversie, mag de pret niet drukken. Zo levert Ford de Mondeo ST220 met vijfdeurscarrosserie. Die weet ons met z'n drieliter V6 steeds te plezieren met z'n potente aandrijflijn en strakke onderstel.
Ford heeft z'n populaire zakensedan voorzien van stoere bumpers, zijskirts, 'n lipje op de achterklep en dikke wielen. Terwijl de Mondeo aan de buitenkant een beetje aandacht trekt met z'n racy bumpers en sportief getekende wielen, oogt het interieur bescheiden. Niet dat het armoe is, integendeel zelfs, alles voelt goed en stevig aan. De ST220 is voorzien van een set aangenaam zittende, met leer overtrokken stoelen die goed zijn voor de nodige zijdelingse steun. Alle wijzerplaten zijn wit in plaats van zwart en op het prettig aanvoelende stuur zien we het ST-logo. Geen overbodige tierelantijnen, maar kleine details.

Als op rails
In het vooronder gromt de drieliter V6, die z'n krachten alleen via de voorwielen naar het wegdek kan overbrengen. De Mondeo gaat er volgens onze metingen sneller vandoor dan Ford in z'n specificatielijst vermeldt: al na 7,2 seconden zitten we op de honderd. Een herrieschopper is de Ford echter niet. Je moet met grote regelmaat op de snelheidsmeter kijken, want ongemerkt loopt het tempo op tot ver boven de landelijke limiet.
Al vanaf zijn introductie wordt de Mondeo geroemd om z'n strakke onderstel. Bij de ST220 is 't al niet anders. In grote lijnen komt de wielophanging overeen met die van de rest van de reeks. Maar om er een echte ST (Sports Technologies) van te maken, hebben veren, dempers en stabilisatoren een andere afstemming en ook de geometrie van de vooras is anders, mede doordat de ophangpunten van de draagarmen zijn verplaatst. 't Resultaat is een auto die als 'n blok op de weg ligt. Mede dankzij de forse 225/40R18-banden ontgaat de bestuurder maar weinig van wat er tussen banden en wegdek gebeurt. Gewoon een lekker communicatief onderstel dat zich heel nauwkeurig laat sturen. De Mondeo rijdt als op rails. Alleen met behoorlijk wat inspanning is hij tot onderstuur te dwingen. Als dat gebeurt, ben je de grenzen al behoorlijk aan het verkennen. Sturen met het gaspedaal is er nauwelijks bij, hij volgt de baan die je hem met het stuurwiel dicteert.
Het elektronische stabiliteitssysteem van de Mondeo is – ondanks dat je deze veiligheidsvoorziening nauwelijks nodig hebt – een onderdeel van de standaarduitrusting. Het ESP-lampje knippert eigenlijk alleen als je met te veel wielspin optrekt, voor correcties tijdens het snelle bochtenwerk zal het zelden oplichten. Opvallend is dat de auto niet alleen lekker de hoek om gaat, hij blijft daar ook nog 'ns lekker vlak bij. De stabilisatoren doen duidelijk hun werk. Hoewel demping en vering wat straffer zijn dan normaal, stap je na een lange rit nog lekker fris uit de Mondeo.