Ford Edge - Eerste rijtest

Even recapituleren. In 2006 zag de Ford Edge het levenslicht in de VS. Bijna tien jaar later, bij de introductie van de tweede generatie, was het fenomeen SUV ook in Europa al zo populair geworden, dat een oversteek van de auto naar het oude continent zich opdrong. Midden 2016 was het eindelijk zover: de Edge nam zijn positie in boven de Kuga en mocht laten zien hoe hoog Ford op de Europese autoladder kon opklimmen. Alleen vergat Ford daarbij om benzineversies op de ferry te zetten, waardoor er alleen potige turbodiesels kwamen, met prijskaartjes om u tegen te zeggen.

Dus wat denk je dat Ford daar ter gelegenheid van de facelift logischerwijs aan heeft gedaan? Niet datgene wat je zou verwachten. De Edge verschijnt voortaan alleen met een nieuwe, nóg sterkere dieselmotor, terwijl de lagere uitrustingsniveaus zijn vervallen. Het is gezien het voorgaande moeilijk om de nieuwe Edge zonder een gezonde dosis cynisme te benaderen. Maar natuurlijk kijken we er nuchter naar.

Onder de kap van de Europese versie ronkt nog steeds een 2,0-liter viercilinder turbodiesel, maar wel van de nieuwe EcoBlue-familie die we al van de Ford Ranger kennen. Op andere markten bestaat het blok in drie versies: met één turbo, goed voor 150 pony’s, met een dikkere aanjager en 190 paarden of met twee turbines die 238 hengsten genereert.

Ford Nederland was aanvankelijk van plan om de versie met 190 pk en een handbak als instapmodel te importeren, maar zag daar op het laatste moment vanaf. Daardoor komt de Edge er alleen met de sterkste motor en dan meteen als ST-Line. Een automatische transmissie en vierwielaandrijving zijn standaard; de aandrijving naar de achterwielen kan worden ontkoppeld om brandstof te besparen. Alle beetjes helpen bij een SUV die minimaal 2.030 kg weegt.

Vanbuiten springt vooral het aangepaste front in het oog, dat een nieuwe voorbumper combineert met een agressievere grille en een gewelfde motorkap. De full-ledkoplampen zijn eveneens vers, net als de achterbumper en de zwarte strip tussen de achterlichten. De ST-Line voegt daar automatisch de in de wagenkleur gespoten koetswerkpanelen met zwarte accenten aan toe, alsmede zwarte wielen van minimaal 20 inch. Vanbinnen valt vooral het geperforeerde leer met rode stiksels op, net als het digitale instrumentarium dat voortaan helemaal configureerbaar is. De inpassing van het SYNC3-infotainmentsysteem maakt de koppeling van Apple Carplay en Android Auto mogelijk.

PRIORITEITEN

De grootste nieuwigheden zitten bij de vernieuwde Edge onderhuids: de Ford Co-Pilot360-technologie met een keur aan assistentiesystemen die de auto tot de meest geavanceerde SUV van Ford promoveert. Baanbrekende features zitten er op het eerste gezicht niet tussen, maar nu zijn wel zowat alle bekende rij-, parkeer- en veiligheidssnufjes van de partij – goed voor een lijst afkortingen die zowat alle letters van het alfabet beslaat. Je gaat je haast afvragen of zelf rijden nog wel hoog op de prioriteitenlijst van de Ford-ingenieurs stond. Hoog tijd om juist dat eens te gaan beoordelen.

Hoewel de Edge op Amerikaanse leest is geschoeid, doen de bedieningsorganen meteen vertrouwd aan. De gebruikte materialen zijn goed, de deels met leer beklede stoelen zitten prima. Op de plek waar gewoonlijk de automaathendel zit, prijkt nu een draaiknop voor de bediening van de nieuwe automaat die 8 versnellingen telt en zich redelijk goed met de bi-turbodiesel verstaat. Die laatste houdt zich op zijn beurt vrij gedeisd, mede door toepassing van actieve geluidsonderdrukking via de luidsprekers. Alleen wanneer je de grenzen gaat opzoeken, wordt de stilte aan boord verstoord door het gedreun van de viercilinder. Gelukkig hoeft dat, gezien de 500 Nm vanaf 2.000 tpm, maar zelden. De nieuwe motor pakt beduidend beter op dan de uitgaande Duratorq-unit. Een nadeel van die extra turbo is dat het verbruik een stuk hoger uitvalt; het testgemiddelde was een dikke negen liter op 100 kilometer, terwijl de fabriek 7,1 l/100 km opgeeft.

De ST-Line heeft een tamelijk sportieve onderstelafstelling. Op pokdalige wegen, zoals die in België de norm zijn, wordt het al snel te veel van het stugge. Je kunt je daarom afvragen of de ST-Line wel de beste keuze is voor de Edge, aangezien die zijn gewicht al tegen heeft om uitgesproken dynamisch uit de hoek te komen. Het snellere stuurhuis, dat eveneens bij het sportpakket hoort, maakt de voortrein bovendien nerveus, wat nergens voor nodig is, gezien de brave prestaties.

EXCENTRIEKELING

De omvangrijke balans opmakend, concluderen we: Ford blijft met de Edge in Europa hoog spel spelen. Alsof de tegenvallende verkoopcijfers nog geen reden genoeg zijn om het concept eens danig om te gooien, blijven modellen met benzinemotoren of hybridetechniek uit, terwijl die elders in het Ford-gamma wel voorhanden zijn. Of heeft deze keuze ermee te maken dat de eerstvolgende Kuga als 5+2-zitter beschikbaar komt? Want dat zou de Edge, ondanks zijn indrukwekkende interieuren kofferruimte, allicht over bodig maken in Europa. Kortom: het voortbestaan van de Amerikaanse immigrant balanceert in onze contreien op het randje. Aan de andere kant: voor welgestelde excentriekelingen kan juist dat reden genoeg zijn om er snel eentje in huis te halen.