Chrysler Grand Voyager 3.3i V6 Limited (2002)

Om te zien is deze Grand Voyager een forse auto: daar staat echt wat. Klopt ook wel, want hij is maar liefst 5,09 m lang, met een wielbasis van 3,03 m. Zeker in de door ons gereden uitvoering, met die anthraciet-metallic lak en de verchroomde velgen, zien we hem als een stijlvolle VIP-shuttle voor zakenhotels.
De grote Voyager biedt flink wat interieurruimte, al is het allemaal toch niet zo riant als je van buiten zou verwachten. Voorin is er natuurlijk geen vuiltje aan de lucht: ruimte genoeg op fraaie captains-chairs. Op de tweede zitrij passen slechts twee passagiers. Die hebben hier flink de ruimte, maar de captains-chairs zijn een maatje kleiner dan die voorin. Helemaal achterin valt het een tikkie tegen. De beenruimte gaat nog wel, maar een volwassene zit met zijn hoofd tegen het dak. En dan is die bank met zijn korte rugleuning en schuin omhoog staande zitting ook geen toppunt van comfort. Lijkt meer bedoeld voor kinderen, temeer daar het laadvermogen met 550 kg vrij bescheiden is: met zeven volwassenen aan boord mag er nog maar 25 kg bagage mee...
De Voyager heeft een dashboard dat dicht bij dat van een personenauto staat. Zachte welvingen en leuke details als roomwitte wijzerplaten met verchroomde randjes (voor de duurdere versies) stralen luxe uit. Zonder meer indrukwekkend is het woud van knoppen op de middenconsole. Apart is de klimaatregeling die verdeeld is over linksvoor, rechtsvoor en achterin; kun je allemaal voorin regelen, maar de achterpassagiers kunnen er ook zelf mee aan de gang als de bestuurder dat goed vindt. Minder doordacht vinden we de schakelaar voor de traction control die alleen maar dóór het stuur is te bedienen. Knopjes voor de inklapbare spiegels en de radiobediening zijn evenmin een voorbeeld van doordachte ergonomie. Daarnaast vinden we zo'n voetbediende parkeerrem een onding. De typisch Amerikaanse kantelverstelling van het stuur kan ons evenmin overtuigen.
Vergeet overigens niet je blik naar de hemel te richten. Middenvoor zit een display waarin alle mogelijke waarschuwingen, instellingen, boordcomputer en kompas zijn verwerkt. Tevens zitten daar de knopjes voor de elektrisch bediende schuifdeuren en achterklep, die je ook op afstand kunt activeren. Handig zijn de vele bekerhouders die de Voyager rijk is; we telden er maar liefst twaalf. Nog zo'n leuk detail: de haakjes voor boodschappentassen die aan de achterkant van alle stoelen zitten; op de achterbank zit zelfs een hele rij. Nog zo'n handig ding is die enorme opbergbak die je of tussen de voorstoelen of op de tweede zitrij kunt neerzetten. Het stopcontact verplaatst dan gewoon mee. Of die achterbank die je op wieltjes naar achteren kunt rijden. Lijkt handig, maar als 'ie eruit moet, blijkt 'ie loodzwaar te zijn. De middelste stoelen zijn makkelijker te hanteren, maar zijn ook niet de lichtste in hun soort.

Dikke motor
Zoals al aangehaald, gingen we op pad met de dikste benzinemotor, de 3,3-liter V6 met 180 pk en 285 Nm. Klinkt heel aardig, maar die 180 paardenkrachten moeten wel 1945 kg Voyager op gang slepen. Geen wonder dus dat het sprintje van 0 naar 100 km/h 12,5 tellen in beslag neemt en de top met 179 km/h eveneens aan de bescheiden kant is. Komt nog eens bij dat deze Voyager verslaafd is aan benzine: net zeven kilometer haalden we op een liter. Beter scoort de V6 op geluidscomfort. Als de boel eenmaal op gang is, hoor je hem echt niet meer. Moet er echter gewerkt worden, dan laat 'ie dat duidelijk merken. Zeker als je even wilt inhalen, want dan schakelt de automaat twee verzetten terug op een manier die weinig geraffineerd overkomt. Deze V6 met zijn stuurgeschakelde viertrapsautomaat komt eigenlijk het best tot zijn recht bij een beschaafde rijstijl.
Kun je er hard de hoek mee om? Dacht het wel. Hij helt wat over en onderstuurt daardoor iets, maar als je het lef hebt, geeft 'ie geen krimp. Het kan dus wel ondanks die giga-afmetingen en dito gewicht. Verwacht echter geen GTI-besturing; je voelt waar je mee bezig bent, maar de echte rijdersscherpte mis je. Daarvoor krijg je wel een prima vering terug die alleen de ergste richels niet weggeslikt krijgt. Op een slecht wegdek komt wel een nadeel van de Voyager boven water: de koets is niet helemaal rammelvrij.
Voor zijn dikke prijs mag je wat verwachten en de Grand Voyager Limited verwent je beslist. Veel elektrische handigheidjes maken deel uit van de standaarduitrusting.
Wat vinden we dan na een weekje sturen van de Grand Voyager? In ieder geval een strakke auto met een eigen gezicht.