De Opel Frontera was Duits-Japanse mix - Achtergrond

Broertjes zijn leuk om te hebben, totdat je hun oude kleren moet gaan dragen. Bij Opel kunnen ze daar een boek over schrijven. De fabrikant uit Rüsselsheim plakte zijn logo op tal van modellen van zustermerken. De Antara had een Koreaanse basis, de Sintra werd geboren in de VS en de elektrische Ampera-e eveneens. En dan was er nog de Frontera, die stiekem een Isuzu was, maar dan voorzien van Opel-motoren (uit de Omega) en een handjevol logo’s met de bekende bliksemschicht. In één opzicht verschilde hij echter van de eerdergenoemde modellen: het broertje uit Japan was niet alleen een verkoophit, maar ook een ware trendsetter. Bij zijn debuut, 30 jaar geleden tijdens de autosalon van Genève, noemde Opel de Frontera op wat omslachtige wijze een ‘vierwiel­aangedreven vrijetijdsauto’. De afkorting SUV doet in Europa bij het grote publiek dan nog geen belletje rinkelen. Wat Opels reclamemensen bedoelden te zeggen: de Frontera is meer dan een pragmatische terreinwagen, het is een auto om lol mee te hebben. Dat is vandaag de dag een heel normale claim bij een SUV. Maar toen? Alleen boswachters en mensen die een viskar of een andere zware aanhanger moesten verplaatsen, zaten hoog boven het asfalt. Terreinwagens waren werkpaarden, geen auto’s die je puur voor de fun kocht.

Opel Frontera

Dan komt Opel met de Frontera op de proppen. Op reclamefoto’s is te zien hoe hippe stadsmensen met open dak in de terrein­wagen/coupé/cabrio genieten van de zonsondergang. Ook worden beelden verspreid waarop te zien is hoe gezinnen op stap gaan met mountainbikes, ook al zo’n nieuwe trend. Het zijn geen associaties die mensen in die jaren krijgen bij een G-klasse, Land Rover of Land Cruiser. En dat terwijl marktonderzoekers dan al weten dat maar 14 procent van de terreinwagenbezitters de gebaande paden wel eens verlaat, zo blijkt uit een bericht van Alt-Opel (alt-opel.eu).

Best verkocht

Vervolgens loopt alles volgens plan: in 1993 en 1994 is de Frontera de best verkochte terreinwagen in Europa. Het meest in trek is de Duits-Britse Japanner in Duitsland.

Brits, horen we je denken? Ja, want General Motors laat de Frontera produceren door de joint venture IBC Vehicles in het Britse Luton (60 procent Vauxhall, 40 procent Isuzu). De basis voor de driedeurs wordt gevormd door de Isuzu MU, de vijfdeurs is gebaseerd op de Isuzu Wizard. De Duitse krant Bild am Sonntag vraagt de beroemde bergbeklimmer Reinhold Messner in 1991 om een proefrit te maken met de nieuwe Opel. Messner is onder de indruk van de offroad-kwaliteiten van het model, maar van lifestyle features zoals de afneembare hardtop moet hij niets hebben. “Daar heb ik toch niets aan, dat is alleen maar dikdoenerij. Als ik frisse lucht wil, doe ik wel een raam open”, zegt hij. Niettemin markeert de Opel Frontera de start van een nieuwe voertuigcategorie. De Toyota RAV4 (vanaf 1994) staat te boek als eerste compacte fun-off­roader, maar eigenlijk was de Opel hem voor. Met dien verstande dat Toyota voor de RAV4 de gewaagde stap maakte door dit model als eerste een zelfdragende carrosserie te geven, terwijl Opel vasthield aan de voor terreinauto’s vertrouwde constructie met een seperaat chassis. Het had, gezien de basis van Isuzu, hierin ook geen keuze.

Opel Frontera

En hoe zat het met de techniek? Toen de collega’s van AutoBild in 2003 het model onderwierpen aan een occasioncheck, waren de redacteuren van mening dat het model naadloos overschakelde van kinderziektes naar serieuze problemen. De Frontera was een zorgenkind en het ontbreekt ons op deze pagina’s aan ruimte alle punten te benoemen. Laten we het zo zeggen: de geclaimde tienvoudige antiroestbescherming lijkt niet heel effectief te zijn geweest. Daardoor is de Frontera nog altijd geen gewilde klassieker. Op het moment van schrijven staat er op autoweek.nl welgeteld één te koop, voor €3.749 en met royaal 300.000 kilometer op de teller. Of dat allemaal pretkilometers waren? Dat staat er helaas niet bij.