Op pad met wrak-restaurateur Mike Hall

In eerste instantie lijkt Rasta Blasta op zijn eigen planeet te leven. De man, die eigenlijk heel burgerlijk Mike Hall heet, is weliswaar 62, maar hij heeft rastalokken die tot aan zijn navel reiken en zijn weiland is gevuld met 340 roestige auto’s, grotendeels van Amerikaanse merken. Hij heeft overigens ook een vrouw, die weinig op heeft met zijn autowrakken. Ze stelde haar man in 2016 voor een keuze waar elke man ’s nachts van wakker ligt: “Zij of ik.” Hij koos wijselijk toch voor zijn vrouw en hij besloot om zijn twee hectare grote terrein inclusief 300 auto’s van de hand te doen. De vraagprijs bedroeg in eerste instantie 1,19 miljoen dollar, maar werd later verhoogd naar 1,45 miljoen dollar. Kopers waren echter niet te vinden. Tot zich een geïnteresseerde partij uit een heel andere hoek meldde: de Canadese versie van tvzender History Channel. Even later volgde streamingdienst Netflix, door velen ‘de toekomst van tv-kijken’ genoemd. Zodoende is Rasta Blasta door de documentaireserie Rust Valley Restorers nu een internationale beroemdheid. Dat lukte eerder de Ludolfs al, vier Duitse broers die een sloperij en een onderdelenmagazijn runnen. Ze werden via de indertijd door Discovery uitgezonden serie Die Ludolfs ware autosloophelden.

GESTRAND

Om Halls autowrakken met eigen ogen te bekijken, reizen we af naar Tappen, in Canada. De wrakken staan geparkeerd op een heuvel langs de Trans-Canada Highway nummer 1, die van Calgary naar Vancouver leidt. Het is onduidelijk of Michael Hall hier altijd al woonde of dat hij hier simpelweg is gestrand met zijn aanhanger. Eén ding is wel duidelijk: al op 16-jarige leeftijd begon hij auto’s te verzamelen. Of laten we zeggen: te behouden, of: te dumpen; het is maar net hoe je het wilt noemen. Zijn eerste auto was een Sunbeam uit 1961.

Hall verdient zijn geld met een wegenbouwbedrijf, Chimera Springs Rock Works genaamd, dat bijvoorbeeld langs Highway nummer 1 metalen netten aan de rotswanden van de Rockies plaatst om te voorkomen dat de afbrokkelende rotsstukken op de weg belanden. Het kantoor van het bedrijf bevindt zich een stukje van de snelweg af, in de buurt van het dal. Je kunt het gebouw nauwelijks zien als je over de snelweg rijdt. En dan mis je dus ook Halls Collection; ware autoliefhebbers zullen het terrein niet afdoen als schroothoop. De verzameling Amerikaanse klassiekers vult een weiland in het dal. Honderden auto’s staan weg te rotten op het natte gras. Hoewel de toestand van de auto’s alleen te omschrijven valt met een overtreffende trap van het woord ‘roest’, valt van de meeste auto’s het merk en het type nog wel te achterhalen.

Het zou zomaar kunnen dat de tranen je daarbij in de ogen schieten. De wegrottende Camaro bij de ingang van het enorme veld waarop de meeste auto’s staan, valt nog te verkroppen, maar als je een door roest aangevreten Studebaker Avanti ziet staan, stemt dat toch wel treurig. Dat geldt zeker ook voor de afgedankte Studebaker Wagonaire, een model waarbij de achterste dakhelft ooit onder de voorste helft kon worden geschoven, zodat je er een soort pick-up van kon maken. Of neem de zwarte Studebaker Lark VIII, die bijna is weggeroest. Bij die aanblik begint de gemiddelde liefhebber van dit merk spontaan te huilen.

GEEN SYSTEEM

Het weiland is gevuld met auto’s uit de jaren 30, 40 en 50 van merken als Studebaker en Chevrolet, Dodge, Buick, Pontiac, Oldsmobile, Mercury en Chrysler. Nee, er zit niet echt een systeem in de indeling van het veld. Er staat een Meteor (van de jaren veertig tot halverwege de jaren zeventig een subdivisie van Ford voor de Canadese markt) weg te rotten, net als een Buick Le Sabre, een Buick Invicta V8, een Plymouth Special DeLuxe, een wat nieuwere Buick Riviera en een Ford F100 pick-up. De drie met een dikke laag mos bedekte Chevrolets Corvair zijn zelfs in de ogen van consumentenvertegenwoordiger Ralph Nader niet gevaarlijk meer. Nader publiceerde ooit over de gevaarlijke rijeigenschappen van de Corsair, waarvan General Motors op de hoogte was, maar waar het concern niets aan deed. Torenhoge schadeclaims waren het gevolg. Ook om de Pontiac Strato Chief en de Acadian Beaumont (een GM-product voor de Canadese markt) zal niemand een traan laten.

Ook al zijn de meeste auto’s door hun hoeven gezakt, hebben ze onderdelen moeten afstaan en zijn ze overgeleverd aan het Canadese weer, het zijn nog altijd producten uit de hoogtijdagen van het Amerikaanse design, waarin zowel de ingenieurs als de designers helemaal los mochten gaan en de meest bizarre ideeën mochten klaarstomen voor de serieproductie. Dan zien we een paar cabrio’s staan die uit de jaren 80 stammen. Hun dak is om onduidelijke redenen geopend, niemand weet hoelang dat al zo is. Arme interieurs … De zonnekleppen ogen zodoende alsof Godzilla ze persoonlijk heeft stukgebeten en ze vervolgens weer heeft uitgespuugd. Overigens hoef je als je geïnteresseerd bent niet de hele collectie te kopen. Je kunt de auto’s ook afzonderlijk kopen, zo heeft Mike Hall besloten.

Er zijn staan ook wat Europese auto’s, maar daar moet hij niet veel hebben. Enkele van die uitzonderingen zijn een in deplorabele staat verkerende, rijkelijk met chroom aangeklede Mercedes S-klasse van de W116-generatie in Amerikaanse uitvoering, met platte banden, die bij de ingang staat, alsmede een treurig ogende Mercedes ‘Strichacht’, een vroege BMW 3-serie, een oude Simca die nog in verrassend goede staat verkeert, een erbarmelijk slechte Triumph Spitfire, een kleine vrachtwagen van Austin en de Sunbeam Alpine, de eerste auto uit de verzameling van Hall. Als je daar twee vroege exemplaren van de Toyota Land Cruiser bij optelt, heb je alle importauto’s op dit terrein genoemd.

Ongeveer 70 auto’s van Hall staan op een andere plek, in het nabijgelegen White Post Auto Museum. Het grootste gedeelte van het circa 8.000 vierkante meter grote museumterrein wordt ingenomen door het buitengedeelte, dat uiteraard is gevuld met roestige auto’s. Die verkeren in iets betere staat dan de auto’s die in het weiland van Hall staan, waarbij ‘beter’ overigens nog lang niet ‘goed’ is. Wel worden de auto’s hier geclassificeerd, bij sommige auto’s staan zelfs het bouwjaar en de prijs op het raam vermeld. Ook hier zijn alle wagens te koop, wat voor een museum natuurlijk best bijzonder is.

INTERESSANTE COLLECTIE

Hier staan schoonheden als de Ford Galaxie 500 XL, een Chevrolet El Camino uit 1969, een Dodge Coronet uit hetzelfde bouwjaar, een Ford Edsel Pacer uit 1958, een Buick Eight, een Chevrolet Chevelle SS 389, een Oldsmobile Super 88, een AMC AMX uit 1969 en een uit 1964 stammende Pontiac Acadian Sport Deluxe. Tussen al dit moois spotten we ook een Ford Fairlane 500, twee Volvo’s P1800, twee Sunbeams Alpine, een Opel GT (een GM volgens de museummedewerkers, omdat er op de motor en versnellingsbak nu eenmaal ‘GM’ staat), een GMC-vrachtwagen en een lichte bestelwagen van Jeep. En dan zien we nog een paar stokoude auto’s staan, zoals een Packard 110 uit 1940, een Chevrolet B Coupé uit 1939, een rode Dodge Coupé uit 1948 (die in rijdbare staat lijkt te verkeren, hij kost bijna 5.000 Canadese dollar), een Pontiac Silver Streak en een Ford Anglia 1.17 Litre uit 1948. Al met al een interessante collectie. Hier worden ook auto’s gerestaureerd, in een kleine, donkere hal.

We zien een gerestaureerde Ford Fairlane en een Ford Mustang staan. Ertegenover staan projecten die recentelijk zijn opgestart: een Pontiac Sprint uit 1967, een Plymouth Sport Satellite Convertible, een Chevrolet Chevelle Malibu SS Convertible en een Sunbeam Alpine. Ze moeten allemaal nog worden gespoten, zodat we ons een goed beeld kunnen vormen van de mate waarin ze door roest zijn aangetast. Voor zover we weten, geldt het verkoopaanbod van Rasta Blasta nog altijd. Sla je slag, want zo’n grote verzameling roest is best zeldzaam … En deze auto’s hebben bovendien een voormalig eigenaar die inmiddels al aardig beroemd is!