Een Toyota Corolla 1.8D was de allereerste Klokje rond-deelnemer: terugblik met de eigenaar van toen

Het is maar goed dat Dé zo’n goed geheugen heeft. Voor de rest zou je Dé ook vijftien jaar jonger schatten. Hij wordt nog jeugdiger als het gaat over auto’s en motoren én ons eigen printmagazine, dat ook een beetje van hem is. 

Maar Dé, je staat helemaal niet op de foto’s! Hoe zit dat? 

“Ik was niet aanwezig bij de keuring, zo ging dat toen. Jij kwam bij mij met een Mazda 121 en wisselde die voor mijn Corolla. Twee dagen later ruilden we weer.” 

Waarom was jij de allereerste kandidaat in Klokje Rond?

“Ik werkte als marktonderzoeker bij VNU, een grote tijdschriftenuitgeverij in die tijd. We wilden AutoWeek op de markt gaan brengen en ik moest onderzoeken of dat verstandig was. Mijn advies was positief: er was ruimte op de markt voor een nieuw mediamerk voor autoliefhebbers dat ook ‘gewone’ bereikbare auto’s en hun berijders een podium zou geven. Ik zat dus dicht op het vuur, zeg maar. Mijn Corolla was in puike conditie, maar wel met twee ton op de klok, dus dat vonden jullie een geschikte kandidaat.”

Je kreeg gelijk!

“De directie besloot inderdaad begin 1990 van start te gaan. Er werd flink uitgepakt bij de lancering van AutoWeek ten tijde van de AutoRAI van 1990. De eerste editie ging voor een gulden de winkel in. Dus ja, het pakte goed uit.” 

Je kreeg ook gelijk wat betreft je Corolla

“Ja, ik heb het keuringsrapport nog liggen. De keurmeester ging handmatig compressie meten en het bleek dat die cilinders nog kerngezond waren. Een lekpercentage van vijf procent was een heel goede score.” 

Was álles goed?

“Technisch wel, maar doffe koplampen en wat roest waren de aandachtspunten die in het verslag werden genoemd. Uiteindelijk is roest de Corolla ook fataal geworden. Ik heb hem nog doorgereden naar drie ton. Toen ging hij naar een familielid die in Frankrijk woonde en daar vond de Toyota uiteindelijk zijn Waterloo, met 430.000 kilometers op de klok.” 

Waarom die niet zo heel spannende Corolla sedan eigenlijk?

“Ik reed een Renault 14, maar door mijn nieuwe werk ging ik veel meer rijden, dus besloot ik een degelijke auto met dieselmotor te kopen, voor 18.300 gulden. Er was net een nieuwe generatie Corolla met voorwielaandrijving. Ik kocht een nieuwe van de afgeloste generatie, nog met achterwielaandrijving.” 

Wat staat er op je auto-cv ná de Corolla?

“De Toyota ging weg in 1996. Toen kocht ik een gebruikte Volvo V70 met 150.000 op de klok en die reed ik naar 320.000 km. Lekkere auto, maar motorisch minder dan de Toyota, want hij had een stevig olieverbruik. Toen volgden er twee Avensis-diesels. Niet de 177 pk D-Cat-versie gelukkig, want die bleek technisch onder de maat, Toyota-onwaardig. Ik heb er wel in proefgereden, maar kreeg te weinig terug voor mijn oudere Avensis, dus ging het niet door. Daar was ik achteraf wel blij mee.”

En nu?

“Na de Avensis kocht ik een nieuwe Ford Focus. Daar had ik zin in, omdat het zo’n fijn rijdende auto was. Het was een simpele 1.0 met 125 pk. Toen toch weer terug naar de stationwagon met twee keer een Mazda 6 Sportbreak. Die tweede Mazda moest ik kopen omdat ik vrij impulsief een grotere caravan had gekocht. Mijn vrouw was de kleine Kip een beetje zat aan het worden. In die tweede Mazda 6 Sportbreak rij ik nog steeds.” 

Maar motorfietsen vind je stiekem nog leuker?

“Ja, dat levert veel meer beleving op. Automobilisten die ook motorrijden, weten precies wat ik daarmee bedoel. Na een DKW en een paar Honda’s en Yamaha’s heb ik mezelf een Triumph Bonneville cadeau gedaan. Ik doe nog geregeld een rondje IJsselmeer.” Op je 77e nog met de motor op pad, een typisch voorbeeld van een krasse knar, die Dé.